امشب همه درهمه...

خدایا امشب درهمه

سوا نمی کنن

ماهی های سیاه رو هم میخرن....


پروردگارا ما ایمان آوردیم

ما را ببخش و بر ما رحم کن

و تو بهترین رحم کنندگانی... (مومنون، آیه ی 109)


پس کو صوت و نغمه ی داوودت؟

پس کو عصای موسات؟

پس کو دم عیسویت؟

ای خــــــــــــــــدا


ایمان ابراهیم ...

آخ ایــــــــمان ابراهیـــــــــم کو که آتیشو برام گلستان کنه؟

صبر ایوبت کو که منو از بلاها به سلامت بگذرونه؟

صوت داوودیت کو که بیاد به گوش جان من نغمه ی عشق تو رو بخونه؟

امید یعقوبت کو که منو به وصال یوسف برسونه؟

عصای موسات کو که مارهای وجودمو از بین ببره!

دم عیسویت کو که بیاد بدمه و روح ببخشه و تر و تازه کنه؟

محبت محمدیت کو که منو شیفته ی محبتت کنه؟


خدایا سهم من از این همه خیر و برکت چیه؟

عملی که ندارم!

فقط دستم به سوی درگاهت بلنده و اشکم به روی آستان تو میباره!

جز این دست خالی و اشک ریزان و دل شکسته هیچ ندارم!

تو این دل و اشک رو بخر.

و دستمو خالی برنگردون ای خـــــــــــــــدا

الهی و ربی و سیدی و مولایــــــــــــــــــــی...



فایل صوتی-تصویری زیبای رضا صادقی در مدح امام علی (ع)

دانلود کنید

العفو........ الغوث........


الهــــــــــی


راز دلـــــــ با تو چـــــه بگویـــــــــم که تو خــــــــــــود راز دلــــــــــی

دانــــــه و لانـــــه و بالـــــ  و پــــــر پـــــــرواز دلــــــــــــی

نمی دانـــــــــم با همه  اینقـــــــــــدر مهــــــــــربانی ؛ یا فقــط با مــــن؟...

ولی میدانــــــــم فقطــ  تــــــو...با مــــــــن اینقــــــــدر مهـــــــــــربانی



دلــــــــ نوشتــــــــــ: خــــــــــــدایا، از آن بالا

به این
"الــــــــــعفو" قرآن بر ســـــــــر


به این
"الـــــــــــــغوثِ" نفس بریده


مهربـــــــــان تر نگاه کــــن تا

سونوشت پیش رویـــــم

به یمن عنایت امشبت


سر بلند شود....


پــــ .نــــ:
خدایا تقدیر ما را در این شب قدر به گونه ای رقم بزن که در دنیا و آخرت

بالاترین افتخار ما
"شیعه بودن" باشد

"شیعه ی واقعی حضرت امیر(ع)"


همین و بس.

غریب شهر....

در ادبیات غریبــــــــی

هر صــــــــد هــــــــزار آهـــ

می شود یک چــــــــــــــــــــــاه



دل را ز شرار عشق سوزاند عـلــــــــے

یک عمر غریب شهر خود ماند عـلـــــــــــــے

وقتی که شکافت فرق او در محراب عـــــــــــلـے

گفتند مگر نماز می خواند عــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلـے ؟



دلـــــــ نوشتــــــ: مولا جان دل زخمی ات جای سالم نداشت

برای همین فرق سر را نشانه گرفت....


مولای من علــــــــــــی ع


چون علی وفات کرد حسن(ع) به خطبه ایستاد ،

و خدا را ستود و بر او ثنا گفت و بر پیامبر(ص) درود فرستاد و سپس گفت:


امشب مردی آسمانی شد که پیشینیان به او نرسیده اند

و آیندگان هرگز مانند او را نخواهند دید.

کسی که نبرد می کرد و جبرئیل در طرف راست و میکائیل در طرف چپ او بودند.

به خدا قسم در همان شبی وفات کرد که موسی بن عمران درگذشت

و عیسی به آسمان برده شد و قرآن نازل گردید.

بدانید که او زر و سیمی به جا نگذاشت مگر هفتصد درهم،

که از مقرری او پس انداز شده بود و میخواست با آن مبلغ برای خانواده اش خادمی بخرد.

(تاریخ یعقوبی،ج 2 ص 140)


پ.ن:به حسن گفت

                               "بابا به مهمانت برس"

                                                                 علی ،ابن ملجم را می گفت!

دلـــــــــ نوشتــــــ:ضربه خورد

                           ولی کســـــــــی

                                 صدای ناله ایی  از او نشنید

                                                       این را هم گذاشته بود

                                                                      به حساب خــــــدا

                                                                                      علــــــــــــــی

دلـــــــــ بکن....


--- با اشکِ کودکانه، خدا را صدا بزن...---


باید

-تمامِ-

امیدت

بریده شود...

اگر چشم دوخته ای به باز شدنِ این -گِره-

چشم -بِبُر-

دِل -بِکَن-

از تمامِ تعلقت ...

بگذار -آسمان-

بارانِ اجابَت

ببارَد...

احیا در شیارهای صحرا...

اولين بار كه در جبهه رفتم، نزديك شب قدر بود.

شب قدر كه رسيد، به اتفاق چندين تن از هم رزم هايم، به محل برگزاري مراسم احيا رفتم.

از مجموع 350 نفر افراد گردان، فقط بيست نفر آمده بودند.تعجب كردم.

شب دوم هم همين طور بود.

برايم سؤال شده بود كه چرا بچه ها براي احيا نيامدند، نكند خبر نداشته باشند.

از محل برگزاري احيا بيرون رفتم.

پشت مقر ما صحرايي بود كه شيارها و تل زيادي داشت.

به سمت صحرا حركت كردم، وقتي نزديك شيارها رسيدم، ديدم در بين هر شيار، رزمنده اي رو به قبله نشسته و قرآن را روي سرش گرفته و زمزمه مي كند.

چون صداي مراسم احيا از بلند گو پخش مي شد، بچه ها صدا را مي شنيدند و در تنهايي و تاريكي حفره ها، با خداي خود راز و نياز مي كردند.

بعدها متوجه شدم آن بيست نفر هم كه براي مراسم عزاداري و احيا آمده بودند، مثل من تازه وارد بودند.

اين اتفاق يك بار ديگر هم افتاد.بين دزفول و انديمشك، منطقه اي بود كه درخت هاي پرتقال و اكاليپتوس زيادي داشت، ما اسمش را گذاشته بوديم جنگل.

نيروهاي بعثي بعد از آنكه پادگان را بمباران كرده بودند. نيروهايشان را در آن جنگل استتار كرده بودند
.

آنجا ديگر تپه نداشت، اما بچه ها خودشان حفره هايي كنده بودند و داخل آن مي رفتند و در تنهايي عجيبي با خدا راز و نياز  كردند.

خاطره شهيد رضا صادقي يونسي