گاهی دلم یک جای دنج می خواهد...

جایی شبیه حرمت....

من باشم و بغض های نشکسته...

چه غبطه ای می خورم به آن کبوتری که دلتنگی هاش را با شما سهیم است...


مشکل خود منم که سلامم قبول نیست...

                                                            تقصیر گنبد و تو و اذن دخول نیست....


دلـــ. نوشتــــ:

همه دارند به سوی حرمت می آیند....

طبق معمول من بی سر و پا جا مانده ام....