˙٠•♥ناجــــــــــی آخــــــر♥•٠˙

حتي توي خانه صدايش مي­كردند «آشيخ احمد» ولي نرفت.

مي­گفت: «كار بابا تو مغازه زياده.»

اوايل كارش بود كه گفت «براي مأموريت بايد بروم خرم­آباد.»

خبر آوردند دستگير شده. با دو نفر ديگر اعلاميه پخش مي­كردند.

آن دو تا زن و بچه داشتند. احمد همه چيز را به گردن گرفته بود تا آنها را خلاص كند.

عجيب نيست؟!

آدم بايد خيلي دل داشته باشد كه همه چيز را ول كند و بزند به بيابان و ميان بسيجي‌هاي خاكي. حاج احمد متوسليان را مي­گويم.

فرمانده لشكر 27 محمد رسول الله.

جشن پتو مي­گرفتند. حاج احمد يك گوشه مي­نشست، مي­رفت تو فكر.

شوخي­ها كه بيش از اندازه مي­شد، يك داد مي­زد، هر كس مي­رفت يك گوشه.

بعضي وقت­ها خودش هم يك چيزي مي­گفت و با بقيه مي­خنديد.

گفتم: «داشتم غذا مي­خوردم.»

دست انداخت يقه­ ام را گرفت و با خودش بُرد.

يك پسر 18-17 ساله روي تخت دراز كشيده بود.

ما را ديد، ترسيد. دست و پايش را جمع كرد.

«اينا چيه روي دستاي اين؟» يقه­ام هنوز دستش بود.

نفسم بالا نمي­آمد. گفتم: «خون.»

رو كرد به آن پسر و پرسيد: « از كي اينجايي؟»

پسر گفت: «يه هفت­س.»

ديگر داشت داد مي­زد: «گفتي دستاتو بشورن؟»

پسر گفت: «گفتم، ولي كسي گوش نداد.»

يقه ­ام را از دستش كشيدم بيرون. در رفتم.

دوباره شروع كرد به داد و فرياد.

با التماس گفتم: «حاجي، به خدا من فقط دو ساعته از مرخصي اومدم.»

گفت: «نه خير، يك ساعت و نيمه كه اومدي، اما به جاي اينكه بياي به مجروحا سر بزني، رفتي به كيفِ خودت برسي.»

مي­دوني مادرش اونو با چه زحمتي بزرگ كرده.»

به خط شديم. گفت: «حالا تا پونصد مي­شمرم، سينه ­خيز بريد.

ديشب كه شناسايي رفته بوديم، شمرديم. بايد همين قدر بريد تا از ديد دشمنان خارج شيد.»

رفته بود توي فكر. پيرمردي آمد و كنارش ايستاد.

لباس بسيجي تنش بود. فكر مي‌كرد او را قبلاً جايي ديده است، اما هر چه فكر مي­كرد يادش نمي­آمد كجا.

پيرمرد به او گفته بود: «تا ائمه را داريد، غم نداشته باشيد. توي اين عمليات پيروز مي­شيد. عمليات بعدي هم اسمش بيت ­المقدسه.

بعد هم مي‌ري لبنان. ديگه هم برنمي­گردي.»

گريه مي­كرد و براي من تعريف مي­كرد.

سال 61 بود كه رفت و... مفقود ماند تا امروز.

تو فكر مي­كني حاجي كجاست؟!